Subre lo pont de Ròchabèla / Sur le pont de Rochebelle

Ai volgut escriure los sovenirs d’aquela epòca en occitan, emai ara siaguèsse pas mai de mòda de tornar sul passat. Nos ven, ja sovent la critica a los que tornan parlar o escriure occitan, que devèm èstre passadistas. Non, siái mai que mai dobèrta a l’avenidor e als autres. Mas es benlèu que, coma ai descobèrt fòrça tard, la lenga qu’auriá pogut, qu’auriá degut èstre mieuna, ai de temps de recobrar. Ai contat mon quartièr, ligat prigondament a la natura e au terrador, au monde obrièr que i demoravan. Ai tornat viure de sovenirs que m’an fach comprene l’importància de cada eveniment, de cada persona, de cada luòc qu’an pastat ma personalitat dempuèi l’enfància. Me siái trachada que la lenga occitana i èra mai presenta qu’o pensave emai se m’es estada esconduda per una volontat messorguièra...Ai degut tot tornar aprene... Ai pogut petaçar amb çò que m’a mancat : la lenga e la cultura occitana...e cada jorn me trache que completan mai que mai çò que me desfautava. L’armonia de ma vida me sembla se’n asserenar !