L’occitan es un aucèl, de los que cantan plen galet, mas que nos parlan tanben.
Te l’an volgut engabiar, mas teneva pas de cantar, de parlar, mai de contar... Un borrenc foguèt getat : l’Occitan èra amagat, mas pas ges emmoralhat. La gàbia estropada, los curiós o amorats d’el, an lèu pallevat lo vel. An ausit dins son canton, cantar tot lo manne dau jorn, l’Occitan, vièlh companhon.
A força de tiralhar, lo petaç s’es estracejat : luènh, lo cant a ressonat... Es tot pròche d’arribar, lo temps que nòstres escolans, la gàbia, desbarran. Non sens cruissiment de dents, ja la cadaula limparà : l’occitan s’espandirà.
Dirà en virolejar qu’el, coma nos que l’escotam, sèm de liures occitans !
Perqué escriure en occitan, uèi ? En primièr, deve dire que per ieu, foguèt un bonaür de los bèls de descobrir la lenga nòstra e un chale vertadier de l’escriure, ... De mai, es benlèu un biais de mostrar que la lenga viu totjorn e qu’es aisit de l’aprene. Es tanben un mejan de daissar un testimòni e de parlar au femenin de tot çò que se pòt pensar au sègle XXI, a l’ora de la modernitat ...